Van de Veluwe naar de Serengeti

Op hemelsbreed ruim 6.500 kilometer verwijderd van Gelre kwamen ze in Tanzania terecht in het Sengerema District Hospital. Dit missieziekenhuis werkt samen met de Nederlandse stichting Simba en biedt zorg aan kwetsbare mensen in het gebied rondom het Victoriameer. Dat doen ze door chirurgische ingrepen, het geven van onderwijs, aanschaf van medische apparatuur en medicijnen.

Aanpassingsvermogen

Ondanks de jarenlange ervaring van Bullens en vergt het werken in een land als Tanzania toch het nodige aanpassingsvermogen. “De overdracht is bijvoorbeeld vrij druk,” vertelt Bullens desgevraagd. “Dat komt omdat naast de chirurgische opnames, ook de opnames op de gynaecologie/verloskunde en kinderafdeling worden besproken. Dat is veel meer dan we in Nederland zouden doen. Daarnaast zie je op de werkvloer een mix van tropenartsen, studenten, artsen in opleiding en slechts een enkele chirurg of gynaecoloog. Maar we zien ook bijvoorbeeld nonnen met zorgtaken rondlopen. Het is een bonte verzameling van mensen waarbij lang niet iedereen Engels spreekt. Toch is de onderlinge samenwerking met de lokale hulpverleners efficiënt en goed. Ze zijn welwillend en bereid om te leren. Dat maakt het een prettige samenwerking.”

“Een ander voorbeeld is dat wij als chirurgen zelf eerst de spullen bij elkaar moeten zoeken voordat we kunnen opereren,” blikt Bullens terug. Hij wordt aangevuld door Lastdrager: “Als Niet altijd zijn de juiste materialen of instrumenten aanwezig. Dan is het ook enorm improviseren met de middelen die ze hebben. Dat was wel een uitdaging. Ook moeten patiënten bij een chirurgische ingreep vooraf betalen. Alleen als ze kunnen aantonen dat ze helemaal niets bezitten was er een liefdadigheidspotje waaruit de operatieve ingreep werd betaald. Dat zijn dingen die je in Nederland niet kan voorstellen.”

Dankbaarheid

Armoede en ondervoeding komt helaas veel voor, daar wen je volgens Bullens en Lastdrager maar moeilijk aan. Desondanks kijken de twee met een prima gevoel terug op hun ervaring in Tanzania. Een structurele oplossing kan je niet bieden, maar je kunt wel het verschil maken voor de individuele patiënt. Vooral de impact die het werk kan hebben op één patiënt en de dankbaarheid blijft het tweetal bij. “Een jonge patiënt stuurde mij een videoboodschap waarin hij mij in het Swahili bedankte voor het opheffen van zijn colostoma,” weet Lastdrager nog goed. “De dankbaarheid die uit die boodschap straalde, zal mij voor altijd bij blijven.”

Ook Bullens herkent zich in die dankbaarheid: “Ik gun meer mensen een buitenlandervaring. Los van het feit dat je leert waarderen wat we in Nederland hebben, is het vooral ook heel dankbaar werk. In Tanzania is veel meer waardering voor zorgverleners omdat patiënten weinig tot geen verwachtingen hebben. Het zet je als mens weer goed op je plaats en helpt met relativeren van wat nu echt belangrijk is.”

Meer informatie over stichting Simba vind je hier: https://www.simbahealth.org/nl/home